Oud przypomina trochę paczulę z epoki bling. Kwintesencja olfaktorycznej podróży do Orientu. I droższe.Agar, drzewo aloesowe, drewno bogów, drewno, które płynie w wodzie... Znany w krajach azjatyckich pod różnymi nazwami, oud (jego arabska nazwa) był używany od wieków w celach leczniczych, duchowych i estetycznych. Pojawia się w jednym z najstarszych tekstów ludzkości, w Wedach indyjskich, ale także w Biblii. Kilka religii, zwłaszcza buddyzm, pali go, aby ułatwić medytację. W kulturze muzułmańskiej od IX wieku uznawany jest za jeden z podstawowych składników perfumerii. Nawet dzisiaj Bliski Wschód jest skąpany w oudzie. W postaci wiórów spalanych na węglu w bakurze przenika do ubrań i włosów. W postaci olejku eterycznego, bardziej zwierzęcego – a nawet „bikietowego dywanu z Marrakeszu” jest integrowany z mukhallatowymi, bezalkoholowymi kompozycjami perfumowanymi.